نمایش نامه «تب» یک بازیگر دارد و آن راوی است. راوی نام و نشانی ندارد، سن و سال مشخصی ندارد، معلوم نیست زن است یا مرد؛ او که شهروند کشوری پیشرفته است به کشورهایی سفر می کند که معلوم نیست کجای جغرافیای زمین اند؛ کشورهایی که فقیر و دیکتاتور زده اند. «تو سفرم، یه هو تو سکوت قبل سحر تو اتاق یک هتل غریبه ای از خواب می پرم، تو یه کشور فقیری که به زبون من حرف نمی زنن، دارم می لرزم و رعشه دارم»1. نمایش نامه «تب» مونولوگ است؛ مونولوگ فرمی مناسب برای بیان مکنونات درونی است، زیرا ممانعتی برای گوینده وجود ندارد. راوی بی نام و نشان پراکنده سخن می گوید و در پراکندگی اش خود را تشریح می کند و خواننده را با تاملات،