فیلم جدید جیم جارموش با نام «مردگان نمی میرند» واکنش های نزدیکی در میان منتقدان و حتی طرفداران این کارگردان در پی نداشته است. شاید ادعای بزرگی باشد، اما «مردگان نمی میرند» از چند جهت من را یاد نمایشنامه «دست آخر» ساموئل بکت و در حالت کلی حال و هوای آثار او می اندازد. تکرار دیالوگ ها و موسیقی مشخص، تخت بودن شخصیت ها، فرار دوربین از القای فضای تعلیق، حذف سریع غریبه (بازی با قواعد ژانر)، رها کردن موقعیت هایی که بر آن تاکید می شود، تهی بودن فیلم از ترس و فضای آخرالزمانی در صورتی که نام و ژانر چیز دیگری به مخاطب القا می کنند؛ اینها همگی نشان می دهند ما با موقعیت و یک اثر ابزورد روبه روییم. دست آخر فیلم یک پلات مثله شده است که تکه پاره های پیرنگ را دایما مونتاژ می کند تا خطی معنابخش به آن بدهد.