گئورگ زیمل در مقاله دوران ساز خود، «کلان شهر و حیات ذهنی»، پرده از سازوکاری برمی دارد که انسان مدرن با اختیارکردنش به تاب آوری اش در برابر تصاویر و تحریکات عصبی برآمده از زیست شهری ای که بر پایه اقتصاد پولی و پرسش همیشگی «چقدر؟» احاطه اش کرده اند، می افزاید: «واکنش نشان دادن به پدیده های کلان شهری به اندامی سپرده می شود که دارای حداقل حساسیت است و از عمق شخصیت دورترین فاصله را دارد. بنابراین اتکا به عقل و عقل گرایی از زندگی ذهنی در برابر قدرت سهمگین زندگی کلان شهری محافظت می کند». شدت این تحریکات عصبی چنان اند که اگر آدمی بخواهد به تک تک آنها واکنش نشان دهد، آنگاه چیزی از حیات او باقی نخواهد