توی خانه که نشسته باشم و تخمه بشکنم، آخرش نگاه می کنم که ای بابا بیهودگی چه ساده کوه می شود، اما وقتی می آیم و می بینم علی آقای مظاهری همسایه روبه رویی گروهمان که حسابی اهل شعر و کتاب خواندن هم هست، مشتی تخمه برایمان گذاشته روی میز، اصلا نگاهم عوض می شود که اصلا هم بیهودگی در کار نیست، خیلی چیزها می شود بهانه رفاقت و مهربانی و بطالت و بیهودگی که گاهی یقه مان را می گیرد، می شکند و به آن معنی تازه ای می دهد.

حالا که اینها را گفتم مجبورم این را هم بگویم که البته این جناب تخمه به ما وصال نداد. آقای جوادی، دبیر گروه ورزش و همسایه چند میز آن طرف ترمان که خوش نشین تحریریه و نزدیک تراس هم هستند، به اشارتی همین مشت بیهودگی معنایافته روی میز ما را طلب کردند و ما هم تقدیم کردیم دیگر... مگر این دنیا چند تا آقای جوادی این همه مهربان دارد؟ بگذریم که وقت تنگ است و حرف بسیار.