دنبال سوژه ام که برای ستون امروز چه بنویسم. اجتماعیات را اسکرول می کنم چیزی به دلم چنگ نمی اندازد. چیزی که چکم بزند. یقه ام را بگیرد. عرقم را دربیاورد. تا این که آن موعود باید اتفاق بیفتد می افتد. یک ویدئو می فرستد و زیرش می نویسد: حامد حامد حامد و سه تا ایموجی گریه... ویدئو را دانلود و پلی می کنم. یک بار دوبار سه بار... بغض می چسبد کف حلقم. از همان بغض هایی که سقف دهنت را ترش می کند و بزاقت کشناک می شود. بینی بالا می کشم که توی تحریریه آبرویم نرود. هشت نفر! بودند. هشت نفر فیل! (خانم ویراستار محترم روزنامه لطف کنید کلمه نفر را از جلوی فیل ها خط نزنید این فیل ها واقعا از خیلی از ما نفرها