دیشب با دوستی گپ اینترنتی می زدیم. چت می کردیم در واقع. از همین چت های آخر شبی. وقتی که گیج و مست از خواب میخزی زیر خنکای شمد و یار جدا نشدنی، گوشی همیشه همراه را هم می گیری دستت تا کجا چشمت گرم شود و از دستت بیفتد و به وادی خواب غلت بزنی.

بهتر است اینجور موقع ها حرف ها خیلی جدی نباشد که خواب آدم آشفته نشود و ذهن آرام بگیرد. اما نمی دانم از کجا، دیشب حرف مان به یوتانازی کشیده شد. همان چیزی که «به مرگی» ترجمه اش کرده اند؛ مرگ برنامه ریزی شده. می دانید حتما که به مرگی چیست؛ اینکه کسی که بیماری لاعلاجی دارد و امیدی به بهبودش نیست، تصمیم بگیرد با کمک پزشک و کادر پزشکی به زندگی اش پایان بدهد.