در یکی از بندهای منشور حقوق بیمار، آمده است که بیمار حق دارد در پروسه درمان قرار بگیرد و پزشک هم باید او را در جریان بگذارد. یکی از دلایل شکایت بیمارانی که پایشان به دادسرای پزشکی باز شده، بی اطلاعی و نبود آگاهی است. تعدادشان هم زیاد است. مانند کارگری  که انگشتش را در حین کار از دست داده و تنها مدارکی که در دست دارد، عکس بعد از عمل جراحی است. کسی که به ما می گوید: «وقتی می خواستم برای ادامه پروسه درمان به استرالیا بروم، هیچ مدرک پزشکی در پرونده نداشتم تا ادامه درمان را انجام دهم.» و زمانی که از پزشکش درباره مشکلات بعد از عمل جراحی، این که باید چه کارهایی انجام دهد و چند جلسه به فیزیوتراپی مراجعه کند، می پرسد، سهم او از دانستن، تنها گذراندن سه جلسه فیزیوتراپی بوده است: «من خودم ادامه درمان را انجام دادم و خودم توانستم کاری کنم که انگشتم تکان بخورد. دکترم به من گفت، همین که انگشتت وصل شده، کافی است.» موارد اینچنینی در دادسرای جرایم پزشکی و دارویی فراوان است.

مادری که با ناباوری از پسرش می گوید، تصویر او را به همه نشان می دهد، پسری که یک متر و 80 قد دارد، چهارشانه است و به خاطر عمل جراحی روی یکی از مهره های کمرش به بیمارستان مراجعه کرده است. کسی که قرار بود تنها مهره کمرش درمان شود و بعد صحیح و سالم به خانه بازگردد؛ اما کمر که درمان نشد، خودش هم راهی بهشت زهرا شد. مادر با چشمانی نمناک می گوید: «از کی تا به حال به خاطر جراحی کمر، آدم ها می میرند؟» دلیل مرگ هیچ وقت مشخص نشده است. مادر در بهت مرگ پسر مانده و دلیل اصلی از دست دادن فرزندش را هم نمی داند و به گفته خودش، این داغ دلش را بیشتر و بیشتر می کند. حرف نزدن پزشکان و متخصصان با بیماران و وقت نگذاشتن برای آنها، شاید حلقه گم شده بسیاری از شکایات از عملکرد پزشکان باشد.

اینها همه در حالی است که استانداردهای وزارت بهداشت، از نکات دیگری می گوید. بر اساس استانداردهای تعریف شده در وزارت بهداشت، مدت زمان ویزیتی که یک پزشک عمومی باید صرف بیمار کند، 15 دقیقه، پزشک متخصص باید 20 دقیقه، پزشک فوق تخصص 25 دقیقه و روانپزشک هم باید 30دقیقه برای بیمارش زمان بگذارد؛ اتفاقی که پزشکان برای بیمارانشان تقریبا انجام نمی دهند و این حرف مشترک بیمارانی است که از پزشکانشان شکایت کرده اند، این که پزشکان مان با ما حرف نمی زنند.