هنوز کوفته آن همه دست زدن، جیغ کشیدن و پرچم تکان دادن هستم و گوشم پر است از صدای بوق و شیپور. تجربه در ورزشگاه بودن و تماشای فوتبال از نزدیک منحصربه فرد است. تجربه این بار، با بار قبل-سال 84 بازی ایران و بحرین- فرق داشت. نمی دانم به خاطر جمعیت کم ورزشگاه و آن حجم زیاد صندلی های خالی جایگاه های روبه رو بود یا تعداد زیاد ما زنان یا هیجان ذخیره شده این همه سال که به دغدغه و رسیدن به حقوق شهروندی تبدیل شده بود. نمی دانم به خاطر غم نبودن دختری بود که جانش را داده بود و ما فریاد می زدیم «جایت خالی» یا به خاطر ناراحتی بابت آن تعدادی که «با آن همه جای خالی جا نداشتند و پشت در ورزشگاه ماندند» یا به خاطر