عمده سخنان و آموزه های مکتوب و شفاهی که در هر جامعه ای به اشکال گوناگون، انتشار و ابلاغ می شوند در یک هدف مشترکند: قبولاندن، تلقین باور و متقاعد کردن مخاطبین برای پذیرفتن حرف، داعیه یا استنتاج مورد نظر آنها. این هدف ایجاب می کند صاحبین سخن به انواع و اقسام روش های اقناعی، استدلالی و احیانا القای تاثرات احساسی توسل جویند. از قضا آنچه معمولا در شاکله این روش ها دیده می شود، انواع مغالطات و خطاهای منطقی و متدولوژیک است و لیکن چون اغلب پنهان می مانند- چه بسا ممکن است بر صاحب سخن نیز پوشیده باشند- در نتیجه کم و بیش به هدف خود نایل می شوند. پرواضح است این موضوع چه عوارضی برای حوزه های نظری و افکار