در ایران گونه‏های متنوعی از پرندگان وجود دارد. پرنده‏هایی که شانس دیدن شان در ایران بیشتر از سایر کشورهاست ، گونه هایی مانند زاغ بور که در کویر ایران زندگی می‏کند. زاغ بور در کشورهای همسایه مانند افغانستان و ترکمنستان هم دیده می شود، اما زاغ بور بومی ایران بزرگ تر است و جمعیت بیشتری دارد. از طرف دیگر در کشورمان پرنده نگرها می توانند چرخ ریسک خزری را ببینند. گونه ای که در جنگل‏های هیرکانی و در یک بخش از آذربایجان زندگی می‎کند.

 کبک دری در ارتفاعات کوهستانی بیش از 2000 متری زندگی می‎کند و از ارتفاع حدود 1800 متری هم پایین تر نمی‏آید و اگر توریستی هم بخواهد آن را ببیند، باید به ارتفاعات استان‏های چهارمحال و بختیاری،   فارس برود. این پرنده صدای فوق‎العاده‎ای دارد؛ صدایی که در کوهستان می پیچد و حس سحرانگیزی به آن می‎دهد.

ما درنای سیبری را در ایران داریم که در معرض خطر انقراض است و در ایران تنها یکی از آنها باقی مانده که به نام امید، مشهور است. به جز همه اینها شبگرد مصری در ایران زندگی می‎کند. موضوع اینجاست که ایران، میزبان پرندگان مهاجر از نقاط مختلف جهان است.

 در جنوب پرندگانی را داریم که در شمال کشور دیده نمی‎شوند. در غرب و شرق هم همین طور. پرنده‏نگری که از اروپا به ایران سفر می‎کند، برایش لذتبخش است که به جنوب ایران سفر کند و پرندگان آنجا را ببیند.

 برای گردشگری که از جنوب شرق آسیا به ایران سفر کرده، شمال کشورمان جذاب است. آکراس آفریقایی در ایران زندگی می‎کند که شمالی‎ها برای دیدنش باید به جنوب ایران سفر کنند.

حواصیل هندی پرنده ای است که در اروپا وجود ندارد، در مقابل در شمال، تنوع اردک‎ها آن‎قدر زیاد است که جنوبی‎ها برای لذت دیدن شان باید به شمال سفر کنند. غول حواصیل را تنها می‏شود در جنوب ایران دید، در هیچ‏ نقطه دیگری از ایران این گونه، دیده نمی‏شود. همه اینها نشان می‏دهد که پرنده‏نگری، برای پرنده‏نگرهای داخلی هم می‏تواند جذاب باشد.