درست در همان روزهای دهه شصت که ما در مدرسه دولتی شهید عاشقلو در یکی از پایین ترین نقاط جنوب شهر با کاغذ دفتر صدبرگ مان موشک درست می کردیم که نهایت بردش اپل مانتوی سورمه ای خانوم قوتی بود، مردی از تبار شهدا به ذهنش رسیده بود که راست راستی موشک بسازد، آن هم در روزهایی که ما حتی برای تهیه سیم خاردار مشکل داشتیم و ای بسا رزمنده و فرمانده که با پوتین پاره با بعثی ها می جنگیدند! او می خواست موشک های ما کاغذی نباشد و زودی فرود نیاید و با یک باد واژگون نشود، بلکه برود بخورد به پیشانی هر ابلیسی، ولو اسرائیل! او می خواست ما در حوزه دفاعی به جایی برسیم که اگر دشمن با ایران عزیز وارد جنگ موشکی شد،