«مهاجران از نقشی که ایفای آن را برعهده داشتند چندان آگاه نبودند. آنان به تاریخ نمی اندیشیدند و خود را بخشی از تاریخ نمی پنداشتند. در اسطوره مکانی که به سوی آن می رفتند سهمی داشتند، اما آگاهی شان درباره آن مکان به راستی اندک بود و بینوایی و گرسنگی آنان را به خود مشغول داشته بود. در آن کابین بویناک و متلاطم و درهم ریخته که هشت انسان آن را اشغال کرده بودند و چهار نفرشان کودک بودند و فقط دوونیم متر در دوونیم متر وسعت داشت، آمیزه ا ی از بوهای بدن و استفراغ آن را متعفن کرده بود، بی آنکه تهویه ای داشته باشد؛ درجاتی از بینوایی و بدبختی آنان را به خود مشغول داشته بود و این بینوایی و بدبختی در نظرشان