خشونت در مدارس، برای بسیاری از متولدان دهه60 که تنبیه های خشن بدنی را تجربه کرده اند شاید موضوع عجیبی نباشد، اما برای دانش آموزان امروزی تنبیه بدنی کاری نابخشودنی است که البته تبعیض بین دانش آموزان، لحن گفتاری و رفتاری توهین آمیز به دانش آموز خاطی به قدر همان تنبیهات جسمی می تواند روح و روان دانش آموز را بیازارد. ضمن اینکه آثار روحی و روانی توهین همیشه با دانش آموز می ماند. ناگفته پیداست که تنبیه بدنی یکی از روش هایی است که ارتکاب آن در زمان های قدیم، عملی ناپسند نبود و اتفاقا گفتمان و فرهنگ غالب در برخی از برهه ها چنین مسئله ای را ایجاب می کرد اما با تحول گفتمان کیفر به گفتمان پاداش، تنبیه آن هم از نوع فیزیکی، کار ارتجاعی و نادرست قلمداد شد و حتی در بسیاری از کشورها غلبه گفتمان پاداش به پایان رسیده و حتی اینکه فردی بخواهد به دلیل پاداش و درآمد کاری بکند، مسئله ای ارتجاعی و زشت به نظر می آید و معتقدند افراد باید تحت تاثیر بلوغ و عقلانیت، مسئله ای را انتخاب بکنند. اگر امروز همچنان تنبیه بدنی در مدارس ما دیده می شود به این دلیل است که برخی معلمان ما هنوز در گفتمان آن دوره باقی مانده اند بنابراین به معنای تربیت غلط آن فرد نیست بلکه به منزله جاماندن آن فرد از تحولات گفتمانی است. بحث دیگر به غیراستاندارد بودن شرایط مدرسه بازمی گردد که بعضی از رفتارهای دانش آموزان را برای معلم و مدرسه سخت می کند، کلاس های پر تراکم  و بیش از حد استاندارد را هم باید به دلایل تنبیه بدنی اضافه کرد. بسیاری از معلمان آموزش کافی ندیده اند و به علت مسائل معیشتی، شرایط روحی لازم را  ندارند و اگر قانون حمایت از کودک آزاری به تصویب برسد از میزان تنبیه بدنی در مدارس کاسته می شود.