10سالی از آن وقت ها می گذرد که سر کلاس دکتر فرهاد ناظرزاده کرمانی می نشستم. تندتند حرف می زد ولی چیز زیادی نمی گفت. انگار خسته باشد. انگار دلش نخواهد درس بدهد. اما او اگر درس هم نمی داد باز هم داشت درس می داد. شاید عکسی از آنتوان چخوف را دیده باشید که در کنار لئو تولستوی نشسته است. آن جا معنای تلمذ کردن را می فهمید. انگار یکی در محضر یک استاد نشسته باشد و همه جوانب ادب را هم رعایت کند. برای من آن سال ها ناظرزاده کرمانی معنای دقیق همین عکس بود. یعنی شما در کنارش محضر یک استاد را درک می کردید. این خودش افتخار بزرگی بود که در دوره کارشناسی ارشد نصیب همدوره ای های ما شد. او آن سال ها خسته بود اما 12 واحد درسی از 32 واحد ما با او گذشت. بعد از آن سال های شاگردی چند باری او را در خیابان دیدم.