ویلیام ترور قصه گوست. در مصاحبه ای می گوید البته که گاه سویه هایی از وضعیت انسانی را در داستان ها و رمان هایش بازمی تاباند، اما آگاهانه و از سرعمد نیست. می خواهد قصه بگوید و حاضر است در راه قصه گویی هر خطری را بپذیرد و تا پای باخت کامل قمار کند. داستان کوتاه به نظرش شبیه نقاشی امپرسیونیستی است، مجالی برای انفجار حقیقت در قالب آنچه گفته می شود و آنچه ناگفته می ماند والبته سهم ناگفته ها بیشتر است. ترور با روراستی و زلالی غریبی قصه می گوید و در قصه های او بیشتر زنان و شور و احساس پایدار آنهاست که از هوس و میل آنی که بیشتر در مردان ترور می بینیم، فراتر می رود و با نویسنده همدست می شود و قصه را