این روزها ایران رنجور و زخم‎خورده و داغدار است. شاید شعاری و احساسی تلقی شود، اگر از مام وطن گفته شود و رنجی که از فرزندانش در گروه های مختلف دیده است. اما این سخن شعار نیست. آنچه در این میان مغفول مانده، ایران و منافع، امنیت و یکپارچگی آن است. فرزندانش گویی بر سر میراثش به نزاع با یکدیگر برخاسته‎اند. ایرانیان در نزاع با یکدیگر خطر انیرانیان (غیرایرانیان) را به فراموشی سپرده‎اند. ایران مانند درخت سرو اگر استوار مانده، به جهت اندیشه‎ای است که مبنای تفکر ساکنان آن را تشکیل داده است. ساکنان ایران و مهاجران به آن برای بقا در این سامان و ماندن تلاش می‎کردند. سعی‎شان بر این بود ایران را سرزمینی برای