با توجه به استفاده روزافزون مردم از شبکه های اجتماعی همچنین بازتاب اتفاقات متفاوتی که در جامعه به وقوع می پیوندد، روابط افراد در شبکه های مجازی نیز به شدت تحت تاثیر جو حاکم در جامعه قرار گرفته است. نیاز روزافزون عموم مردم به استفاده از شبکه های مجازی همچنین ارتباطات مجازی و نه واقعی منجر به ایجاد رفتارهای عجیب و غریبی شده است. برای نمونه می توان به ایجاد نوعی ادبیات مجازی و پرهیز از روابط واقعی با دیگران اشاره کرد. این گونه به نظر می رسد که افراد بیشتر تمایل به آشکار کردن «خود آرمانی» دارند تا «خود واقعی» بدین معنا که آنچه را دوست دارند، باشند (به معنای کامل) در شبکه ها و فضاهای مجازی عیان می کنند بی آنکه حتی به «خود واقعی» بیندیشند. غافل از این موضوع که فاصله بین «خود آرمانی» و «خود واقعی» در نهایت منجر به اضطراب خواهد شد. یکی از اثرات مخرب وجود اضطراب، پدید آمدن پرخاشگری است که این روزها نمود بیرونی و عینی آن را به وفور در فضاهای مجازی شاهدیم. البته ذکر این نکته ضروری است که پرخاشگری صرفا به درگیری های فیزیکی اطلاق نمی شود بلکه توهین به عقاید یکدیگر، به سخره گرفتن تفکرات دیگران و متهم کردن افراد به بی سوادی یا نادانی نمونه ای از این پرخاشگری هاست که در زمره پرخاشگری های کلامی قرار می گیرد. نشانه دیگر به وجود آمدن این گونه روابط معیوب در شبکه های مجازی، می تواند کم شدن و پایین آمدن آستانه تحمل افراد باشد، اتفاقی که به شدت متاثر از شرایط اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی است. تقریبا تمام افرادی که در این دور باطل قرار گرفته اند، اسیر یک بازی روانی شده اند که خروج از آن خیلی سخت است چراکه افراد برای اثبات چهره و هیبت خود دست به هر کاری خواهند زد از جمله نیش و کنایه، گذاشتن کامنت های به شدت انتقادی و در نهایت هم توهین و ناسزا. نهایت اینکه باید مرثیه روابط را در دنیای واقعی خواند.