توی کتابی که این روزها برای ترجمه در دست دارم جایی می گوید هیچ جا در متون ادبی عاشقانه همه این سال ها، نمی بینید صحنه ای توصیف شده باشد که در آن قهرمان داستان، به عنوان یک کار عاشقانه، لباس های معشوقش را اتو بزند یا آشغال ها را دم در بگذارد. هر آنچه از عشق برای مان گفته اند، کارهای حماسی و سخنرانی های مبسوط عاشقانه بوده است، حال آنکه آدمیزاد، عاشق هم که باشد، به حکم ذات انسانی اش باید روزی سه وعده غذا بخورد، لباس هایش را هفته ای یک، دو بار بشوید و خانه و زندگی اش را از غبار و کثیفی بزداید. هرچه ما در متون کلاسیک و منظومه های عاشقانه خوانده ایم، سراسر وصف جنبه های لاهوتی ذات آدمی بوده و گویی جنبه های ناسوتی، اصلا ارزش شرح و وصف نداشته اند.