تیم ملی امید به لطف برنامه ریزی کمیته فنی، ساکت و تاج، راهی را رفت که طی 40 سال گذشته نیزآن را پیموده بود و در نهایت حسرت فوتبال ایران برای حضوردرالمپیک را از44 به 48 سال افزایش داد. همه چیز با شعار برنامه ریزی متفاوت برای تیم ملی امید آغاز شد ودرعرض چهار سال،  پیروانی، کرانچار، مجیدی و استیلی با حواشی ودرگیری های مخصوص به خود هدایت تیم امید را برعهده گرفتند که حاصل آن سردرگمی و شکست برای تیم ملی بود.تیم ملی امید که روزگاری ازگروهش صعود می کرد و درمراحل حذفی اسیر رقبای خود می شد، درچهار سال گذشته مسیر سقوط را درپیش گرفت وهربار بدترین نتایج را به دست آورد؛ نتایجی که برگرفته از تدابیر مسئولان فدراسیون فوتبال و حمایت های مسئولان عالی رتبه ازآن بود.ناهماهنگی تیم ملی امید درسه بازی و فرصت سوزی درمسابقات، موجب حذف تیم ملی امید درمرحله گروهی و بی ثمر ماندن تلاش ها و هزینه های انجام شده بود.اکنون تیم ملی امید درهمان جای همیشگی است؛ حذف ازمسابقات وقرارگرفتن درجایگاه ابتدایی. تیم ملی مانند دوره های گذشته تا مدت های زیادی تعطیل خواهد شد، مربیان خواهند رفت، نسل عوض می شود و دوباره همان راه همیشگی و همان برنامه های کارشناسی نشده اجرا خواهد شد تا چهار سال دیگرفرا برسد وحسرت حضور درالمپیک طولانی و طولانی تر شود.