در فاصله سه سال تا رسیدن به چهل سالگی احساس می کنم گرد و بی خاصیت شده ام. شاید زود پیر و سالخورده شده ام. «سالخوردگی» به این معنا که تنم به تن سال ها خورده. احساس می کنم مثل سنگی که از بالادست به پایین رود غلتیده و به کف و دیواره ساییده، تیزی هایم پخ شده و گرد و بی آزار شده ام. در نظرم هیچ چیز بی دلیل نیست و هیچ چیز هم دلیل روشنی ندارد. هیچ کس نیست که بشود به سرش قسم خورد و هیچ کس هم نیست که بشود گفت سر به تنش نباشد. همه چیز برایم یک وضعیت میانی دارد، یک وضعیت خاکستری. خوب یا بد در این روزها و در این اوضاع و احوال نه خوشبینم و نه بدبین. نگرانی ام نسبت به آینده نه کم است و نه زیاد. اگر کسی به من بگوید «بی بخار» شده ام، نمی توانم حرفش را رد کنم. احساس می کنم بهتر است «بنشینم و صبر پیش گیرم».