​​​​​​​«درخت گردو» با همه دستاوردهای تحسین برانگیزش در کارگردانی و اجرا یک مشکل مهم دارد؛ اینکه تماشاگر را ترغیب نمی کند مثل هر فیلم خوب دیگری دوباره به تماشایش بنشیند و از تجدید دیدار با آن لذت ببرد. جمله سخت گیرانه ای است و به نظر می رسد نویسنده در مواجهه با فیلم جدیدی از کارنامه فیلمساز توانمندی همچون محمدحسین مهدویان مته به خشخاش می گذارد؟ شاید این طور به نظر برسد! ولی راستش همه فیلم های ماندگار سینمای جهان فارغ از اینکه می توانند از آزمون زمان سربلند بیرون بیایند، آثاری اند که تماشاگر از تماشای چندباره شان یا حداقل از مرور سکانس ها و لحظه هایشان سر ذوق می آید. «درخت گردو» اما به یک دلیل