​​​​​​​این یادداشت درباره فیلم «درخت گردو» کمی تا قسمتی سینمایی اما کاملا احساساتی و عاطفی است که برای من سینما همیشه مترادف با برانگیزاندن احساسات بوده است.

کمرون کرو در آن کتاب شاهکار گفت وگویش با بیلی وایلدر از او می پرسد آیا فیلمی در سینما هست که وایلدر آرزو کند کاش خودش آن را کارگردانی می کرد؟ جواب وایلدر فقط یک فیلم است: فهرست شیندلر که اسپیلبرگ آن را ساخته و وایلدر تحسینش می کند و البته معتقد است اگر خودش بود فیلم را جور دیگری می ساخت. چرا «فهرست شیندلر»؟ چون علاوه بر اینکه فیلم به لحاظ سینمایی درخشان است به لحاظ تجربه عاطفی هم در سینما فیلم یگانه ای است و از طرفی خود وایلدر هم قربانی حمله نازی ها و بردن یهودیان به آشویتس بوده است.