کمتر از یک هفته از اعلان وضعیت اضطراری از سوی سازمان بهداشت جهانی درباره ووهان- کروناویروس می گذرد؛ اعلانی به آن معنا که ویروس اکنون فراتر از جغرافیای چین به اپیدمی جهانی تبدیل شده و برای مهار آن به تلاشی بین المللی نیاز است. از آنچه تاکنون درباره ووهان- کروناویروس می دانیم، می توان گفت ویروس با علائم شبه آنفلوآنزایی در فرد بیمار ظاهر شده و سهولت انتقال بیشتری را نسبت به سارس از خود نشان داده است؛ ویروسی که تاکنون باعث مرگ ومیر حدود دودرصدی (کمتر از یک چهارم سارس) افراد مبتلا شده است. در حالی که اخبار گوناگونی از تمهیدات کشورهای گوناگون برای مقابله با گسترش ویروس هر روزه منتشر می شود، روز جمعه رسانه های خبری از تصمیم توقف همه پروازهای بین ایران و چین در جلسه ای با حضور دکتر جهانگیری و به پیشنهاد وزیر بهداشت خبر می دهند. اما در حالی که 48 ساعت از صدور دستور توقف پروازهای رفت و برگشت به چین از سوی معاون اول رئیس جمهور به وزارت راه و شهرسازی می گذرد، همچنان اخباری از ورود روزانه دست کم سه پرواز از مبدا چین به فرودگاه امام منتشر می شود؛ اخباری که به واکنش رئیس مرکز روابط عمومی و اطلاع رسانی وزارت بهداشت مبنی بر آنکه «تمامی پروازهای ایران- چین نهایتا باید تا فردا به اتمام برسد» و تصمیم هیئت دولت مبنی بر توقف همه پروازهای مستقیم از مبدا چین و به مقصد چین منجر می شود. به راستی مسئول این کوتاهی/ناهماهنگی در توجه بیشتر به مسئله مربوط به سلامت و حفظ جان شهروندان چه کسی است و کدام شخص/ارگان باید پاسخ گوی تداوم پروازهای ورودی از چین باشد؟ هنوز داغ فاجعه سقوط پرواز 752 و هجرت 176 مسافر آن، از جمله ری را و راستین های آن در دل های مردم این سرزمین زنده است و اخبار مرتبط با تصادفات اتوبوس های مسافربری بین شهری و کشته و زخمی شدن شماری از هم میهنان فراموش نشده که خبرهایی از اهمال برخی مسئولان درباره مسائل مرتبط با سلامت و جان شهروندان شنیده می شود. این همه مرا از دریچه یک شهروند غیرسیاسی به سوالی می رساند که این روزها چرا حرمت جان آن گونه که باید پاس داشته نمی شود؟