خوبی مادرها این است که خوشحالی و ناراحتی شان مشخص است؛ قلق شان دستمان آمده است و می دانیم که چطور خوشحال شان کنیم، اما داستان پدرها فرق می کند. آنها لایه های پنهان بیشتری دارند و گاهی فرق لبخند از سر رضایت و لبخند تلخ شان واقعا قابل تشخیص نیست. آنها کمتر خودشان و احساساتشان را بروز می دهند و خب همین کار را سخت می کند. با این وجود، ما به عنوان عضوی از خانواده، چطور می توانیم حس خوب و بدشان را بفهمیم، حالشان را خوب کنیم و بیشتر از همیشه مراقب آرامش روح و روان پدرهایمان باشیم؟ این سوالی بود که از اصغر کیهان نیا، مشاور خانواده پرسیدیم و به جواب هایی رسیدیم که بعضی هایش شدنی است اما بعضی هایش ریشه در باورهایمان دارد؛ باوری که به همه می گوید پدرها زحمت کش ترین موجودات عالمند و همین آنها را به مردانی سرسخت که از چیزی دم نمی زنند، تبدیل می کند.