فقط چند روزی تا بهار و تحویل سال نو مانده است. امسال هر چه کردم تا به دلیل اتفاقات پیش آمده بجا آوردن رسم و رسوم عید را منتفی کنم، نشد که نشد! همان لحظه که حق به جانب با کتاب و چایی به دست روی مبل پهن شدم و گفتم: چه عیدی با این همه غصه؟ چشمم افتاد به پنجره های کثیفی که التماس دعا داشتند.

امسال باران حسابی باریده بود و منظره بیرون از میان شیشه های گرد گرفته به خوبی پیدا نبود. پنجره ها را که تمیز کردم در دام خانه تکانی افتادم و باید همه چیز به همه چیز می آمد این طور شد که به خودم آمدم، دیدم خانه تکانی امسال هیچ کم از سال های قبل نداشت که از شما چه پنهان مفصل تر هم انجام شد و به دنبالش خستگی ها و غم روزهای اخیر و نالیدن های بی وقفه هم به در و احوالم خوش شد. انگاری بار سال را از شانه به زمین گذاشته و سبک شدم.