آفتاب بهار جور غریبی می رقصد روی درخت های شهر و از میانه اتاق دیدن باران و آفتابی که دیوانه وار و زیبا جابه جا می شوند، برای کسی که در خانه زندانی است، به قدر دیدن روزمره های مردم آن بیرون سخت است.

چند روزی تب افتاده به جانم و مثل پیرمردی که گوشه نیمکت پارک می نشیند و نا ندارد حتی برای کبوترها تکه ای نان بیندازد، خسته ام.

مریضی که می آید سراغت، خیلی خیال ها می روند، خیال راه رفتن، خیال قدم زدن، خیال دیدن آدم ها، خیال تمام شدن این روزهای سخت، همه شان پرنده وار از سرم می پرند و حواسم می رود به قرص ها و دواها و بخورها و تب سنج هایی که از این طرف تا آن طرف خانه ردیف شده اند و پای بی قرارم آرام می شود.