این تازه نیست/ قدیمی است/ دو نفر/ همه نیستند/ همیشه نیستند/ خویش اند/ و حس و حدس شان برای حادثه نزدیک/ حدس دور دارند/ برادر نیستند/ که من بودم/ تو نبودی/ یا نمی دانم/ شاید جوان بودم/ شما جوان بودید/ تو پیر بودی/ کبوتران  را دانه  ندادم/ یک تکه آسمان را خوب حفظ کردیم/ که وقتی تو نبودی/ بتوانیم از حفظ بخوانیم/ این برای آن روزها کافی بود/

اولین بار که می خواستم شعر «احمدرضا احمدی» را نقد کنم، همان ابتدای نوشتن، نوشتن نقد را رها کردم. داشتم شعری می نوشتم که لذت نوشتنش بارها بیش از نقدنویسی بود. شعری تجربی و سرشار از بازی های زبانی بود که مدام قواعد خودش را نقض می کرد و قاعده ای