واقعیت این است که ما در نظام سرمایه داری معاصری زندگی می کنیم که در آن سرعت در شکستن مرزهای زمانی و مکانی در جهت تامین سود بیشتر به اصلی بی بدیل تبدیل شده است. این نظام می رود تا با همان سرعت انگاره لزوم بدن مندی برای زیست در جهان معنا را دگرگون کند و با کمک صنعت پزشکی پیوند اعضا، مفهومی از بدن به صورت مجموعه ای متشکل از قطعات قابل تعویض در کنار یکدیگر به جای بدن زنده منسجم در جهان طبیعی را به جوامع انسانی بقبولاند؛ انکار تمامیت بدنی زنده که به قول موریس مرلو پونتی، ما را به جهان آگاه می کند، درعین حال که خود جزئی از جهان است. به عبارتی بدن مندی ماست که موجب می شود ما درعین حال هم سوژه (عامل