انسان ها در طول زندگی اجتماعی مجبور به برقراری ارتباط با دیگران هستند که این ارتباط می تواند کلامی یا غیرکلامی باشد، اما کیفیت ارتباط بستگی به مهارت دارد. افرادی که مهارت های بیشتری دارند و در برقراری ارتباط از این مهارت استفاده می کنند موفق تر خواهند بود.

تصور کنید روزی را که با فرد دیگری هیچ گونه ارتباط نداشته باشید چگونه می گذرد؟ یا موقعیتی را در نظر بگیرید که هنگام صحبت کردن طرف مقابل هیچ گونه واکنشی (نه کلامی و نه غیرکلامی) به صحبت های شما نشان ندهد در چنین شرایطی آیا ارتباط برقرار می شود؟ پاسخ به این پرسش و پرسش های دیگر نشان از اهمیت ارتباط در زندگی انسان دارد. ارتباط بسیار مهم است چرا که تنها وسیله انتقال و دریافت اطلاعات است، انسان از طریق برقراری ارتباط با دیگران می تواند احساسات خود را انتقال دهد و سوءتفاهم ها را از بین ببرد.

«چارز کولی» نیز ارتباط را مکانیسم برقراری روابط انسانی می داند. به طور کلی می توان گفت که  ارتباط هر عمل متقابلی است که شامل انتقال پیام باشد.

 ارتباط به دو شکل کلامی و غیرکلامی برقرار می شود که استفاده مناسب از هر دو روش انتقال پیام را آسان تر می کند. محتوای کلام، تن صدا، بلندی صدا ،تماس چشمی، حالت چهره، حالت بدن و... در ارتباط تاثیر زیادی دارند.

در برقراری ارتباط موانعی هم وجود دارد مانند قضاوت کردن طرف مقابل قبل از فهم سخنانش. به این معنی که ارزیابی منفی از نگرش های طرف مقابل صورت گیرد؛ «چرا عاقل کند کاری که باز آرد پشیمانی.»

مانع دیگر ارتباط مناسب، برچسب زدن است. در این وضعیت فرد مقابل احساس حقارت می کند (عجب آدم گیجی). تهدید کردن هم مانع دیگری است.

در این حالت با دادن هشدارهایی که به دلیل اعمال رفتار و گفتار منفی فرد هست او را وادار به انجام کار دیگری که مد نظر ماست، کنیم (اگر شب برگشتی خانه که هیچ، اما اگر برنگشتی تا آخر عمر ور دل پدرت بمان). مانع دیگر دستور دادن است؛ چون به شکل زورگویانه است و فرد تمایلی برای انجام آن ندارد لذا ناراحتی او را به دنبال خواهد داشت. (همین الان اتاقت را مرتب کن) بیاییم برای مهارت های ارتباطی وقت بگذاریم و بیاموزیم تا از باهم بودن لذت بیشتری ببریم.