دنیای اقتصاد: «اگر از کودکی که سوار یک دسته جارو شده بپرسید چه می کند، بی درنگ جواب خواهد داد: «دارم اسب سواری می کنم.» برای کودک، آن تکه چوب واقعا اسب است. انگار اگر چیزی را به نام دیگری بخوانی، کافی است که آن چیز بدل به همان چیزی شود که می خواهی. با در اختیار گرفتن قدرتی خداگونه، وهمی از یک بهشت فوری خلق می کنی. هنوز هیچ کس به این اروپای شرقی شیر خواره نگفته است که یک تکه چوب، اسب نیست.» متنی که خواندید تکه ای از کتاب «کافه اروپا» نوشته اسلاونکا دراکولیچ است. این مثال به آنچه برای ما اتفاق افتاده و می افتد خیلی نزدیک است. ما هم در رویاها و آرزوهای خود اسیر شده ایم و منتظریم که فوتبالمان خصوصی سازی شود و دولت هیچ نقشی در آن نداشته باشد.