هم آب شیرین دارد و هم آب شور. هم ماهی دارد و هم پرنده.نیزارش معروف است و اگر از آبادان به سمت ماهشهر بروی بخشی از جاده از دل آن عبور می کند.بخشی از تاریخ ایران را شامل می شود به خصوص آن بخشی که به جنگ مربوط است؛وقتی صدام و نیروهایش به ایران حمله کردند و بهمنشیر و کارون و تالاب شادگان را نشانه گرفتند و همه حیاتش را؛پرنده و ماهی و آدم هایی که اطراف این آب ها بودند.شادگان بین المللی هم هست، ثبت یونسکو شده به خاطر طعم شور و شیرینش و نوع زیستی که ماهی هایش دارند و پرندگانش.آدم های اطراف شادگان هم دل به این آب بسته اند و روزی شان را از آن تامین می کنند.ماهی های خوشمزه شادگان در همه فصل ها غذای مردم پیرامون شادگان را تامین می کند.مرد صیادی که با قایق سنتی خود به شادگان می رود در هرم داغ و شرجی خوزستان می داند دست پر به ساحل برمی گردد.تالاب شادگان با برکت است، هر چند هشت سال جنگ دیده و بعد جنگ هم به آن رسیدگی نکرده اند ،اما تالاب شادگان مانند خاک خوزستان بی چشمداشت ، می بخشد.