حتما درمرور خاطرات کودکی، به چیزهایی اغراق شده می رسید که الان باورتان نمی شود چطور چنین تصوری داشتید. مسیرهایی که برایتان پایان نداشته و حالا به مسیری عادی و کوتاه تبدیل شده، سایه و صداهایی که شاید شما را می ترسانده، شاید هم مدت ها با آن سرگرم بودید و حالا فقط یک صدا و سایه و... است.

چه اتفاقی افتاده که این ها رنگ عوض کردند؟ چه چیز کودکی این فضا را ایجاد می کرده؟ این عادی شدن از کجا می آید؟ بخشی از آن قدرت تخیل است. تخیلی که رنگ و رویش را در بزرگسالی از دست می دهد. حتما در کودکی با شنیدن داستان هایی که برایتان تعریف می کردند شب ها و روزها خیال می بافتید، گاهی می خواستید قهرمان داستان باشید و ناجی، گاهی دلتان می خواست جای آن شخصیت باشید و...