پس از رویداد رنسانس در غرب و شروع عصر روشنگری جهان، جوامع بشری به تعریف جدیدی از انسان و جهان پرداختند؛ طی این سال ها انسان به عنوان موجود ذیحق به رسمیت شناخته شد که توانایی اداره امور اجتماعی را دارد. بعد از جنگ های دوگانه جهانی نیز پدیده مشارکت مردم در امور اجتماعی با تشکیل تشکل ها و بنیادهای مردم نهاد به صورت جدی مطرح و تدریجا وارد نظام حقوقی کشورها شد که امروز از آن تحت عنوان حقوق شهروندی یاد می شود. این حقوق در حوزه های مدنی، سیاسی، اقتصادی و اجتماعی مطرح است اما مهم تر از همه، حقوق مرتبط با فرهنگ است.

به نظر می رسد شکل گیری و نهادینه شدن دموکراسی پایدار در سطح کلان همواره مورد توجه ویژه بوده و تحقق این مهم مستلزم ایجاد بسترهای فرهنگی موافق با جریانات روز است. مشارکت، در شکل گیری قدرت عمومی تبیین می شود. چنین مشارکتی، از مداخله مفید در تصمیم گیری و سیاستگذاری و نوع تعامل شهروندان با نهادها و مقامات حاصل می شود.

در کشور خودمان نیز توجه به تشکل ها و مشارکت ها بیش از دو دهه است که به طور جدی مطرح شده است. این نیاز نیز همواره مورد تاکید قرار گرفته است که در راستای نیل به اهداف تشکل ها، ایجاد حس تعلق به جامعه و نهادینه شدن هنجارها و ارزش های اجتماعی ضروری است.    در قرن حاضر، مهم ترین دارایی یک جامعه، توانایی آن در تولید علم و فرهنگ و گسترش آن در جامعه است که با جست جو در کشف روش های جدید و خلاقانه و توسعه اقتصادی و اجتماعی و به ویژه فرهنگی موثرتر می تواند واقع شود.

[تصحیح و پوزش: در یادداشت روز پنجشنبه ستون «رصدخانه» به قلم سیدکریم محمدی، «مسطور» (به معنای نوشته شده) را «مستور» حروفچینی کرده بودیم]