در ادامه یادداشت هفته گذشته، به بخش دیگری از داستان سهراب می پردازم. پس از آنکه گردآفرید در کمند سهراب از اسب فروکشیده شد، دانست حال و هوای غزالی را دارد که گرفتار سرپنجه شیری شده است و رهایی را در نیرنگ باختن دید. به همین روی گفت: «از دو سوی، سپاهیان نظاره گر نبرد من و تو هستند، اگر من روی و موی خود را بگشایم، سپاه تو خواهند گفت دیدید چگونه در مبارزه با یک دختر، غبار به آسمان فرستاد و این گونه خود را به رنج افکند، بهتر آن است که در نهان با یکدیگر بسازیم و خرد حکم می کند که مرا رها سازی زیرا دژ در اختیار توست». گردآفرید چون چهره خویش را به سهراب بنمایاند، دل در سینه سهراب تپیدن گرفت که بوستانی