ماه های آخر جنگ بود؛ به دستور پزشک ناگزیر از 45 روز استراحت مطلق بودم. داشتم از نظر روحی خودم را برای تحمل 45 روز بدون غوغا آماده می کردم! دوستی با دو کتاب به سراغم آمد: «خشونت» (هانا آرنت، ترجمه عزت الله فولادوند، خوارزمی، 1359) و «انقلاب» (هانا آرنت، ترجمه عزت الله فولادوند، خوارزمی، 1361). با نام آرنت و دیدگاه هایش کم و بیش آشنا بودم و اندکی درباره اش خوانده بودم. اما این نخستین بار بود که دو اثر او را بی واسطه می خواندم. تا پیش از این دو کتاب ذهنیت من در مورد انقلاب و خشونت بیشتر در قالب گفت وگوی مطرح در کتاب «انقلاب و اصلاح» (هربرت مارکوزه و کارل پوپر، ترجمه هوشنگ وزیری، خوارزمی، 1351)