اکنون حدود پنج سال است که استفاده از گازهای CFC به عنوان مخرب ترین گازهای لایه ازن در کشور ما تقریبا به صفر رسیده است. اما حتی در گذشته نیز که مصرف این گازها در صنایع تولید لوازم سرمایشی کشورمان رواج داشت، بازهم میزان استفاده از گازهای CFC  در ایران کمتر از سرانه جهانی بود؛ زیرا در کشور ما در بیشتر مناطق از کولرهای آبی استفاده می شود، حال آن که در بیشتر کشورهای جهان استفاده از کولرهای گازی که در گذشته با گازهای CFC  کار می کردند، مرسوم تر است. بنابراین ایران همواره جزو کشورهایی بوده که هیچ گاه نقش برجسته ای در تولید گازهای مخرب لایه ازن نداشته است.

همچنین باید توجه داشت با این که اکنون از ایران به عنوان یکی از کشورهای مهم تولیدکننده گازهای گلخانه ای یاد می شود، اما اگر آمار انتشار این گازها به صورت تجمعی محاسبه شود، قطعا ایران جزو کشورهایی است که کمترین نقش در این زمینه را داشته است. زیرا هنوز 140 سال از حرکت اولین خودرو یا قطار یا ساخت اولین کارخانه هایی که با استفاده از سوخت های فسیلی فعالیت می کردند، در کشورمان نمی گذرد و در این میان به گفته کارشناس دفتر حفاظت از لایه ازن محیط زیست، اساسا جهش فعالیت های صنعتی ایران در چند سال پس از پایان دفاع مقدس رخ داده است. این در حالی است که اکنون نزدیک به سه قرن از گسترش فعالیت های صنعتی در اروپا و آمریکای شمالی می گذرد و در تمام این سده ها نیز کشورهای پیشرفته به میزان بسیار بیشتر از ایران در انتشار گازهای گلخانه ای و ایجاد پدیده گرمایش جهانی نقش داشته اند.

اما در این شرایط، ایران نه فقط در سال های اخیر از تبعات ناشی از تغییرات اقلیمی شامل سیل ها و آتش سوزی های ناگهانی، نوسانات شدید الگوی بارش، گرم شدن تدریجی متوسط دمای هوا و پدیده ریزگردها رنج برده، بلکه از حفره های ایجادشده روی لایه ازن نیز کمابیش آسیب دیده است. به ویژه در سال های اخیر که میزان این حفره ها روی قطب شمال بیشتر شده، تخریب لایه ازن برای کشور ما نیز که بخش زیادی از مساحت آن در عرض معتدل نیمکره شمالی قرار گرفته، تبعات بیشتری را به همراه داشته است.

به خصوص آن که مناطق زیادی در کشورمان در ارتفاعات بالایی از سطح دریا قرار گرفته اند و به خودی خود بیشتر مستعد دریافت پرتوهای فرابنفش خورشید هستند. بنابراین حتی اگر خبری از حفره های ازن بر فراز ایران نباشد نیز بازهم ما باید برای جلوگیری از اثرات ناشی از تابش های فرابنفش برنامه ریزی دقیق تری داشته باشیم. مثلا ما باید استفاده از چترهای مخصوص UV یا دیگر فیلترهای اشعه فرابنفش را در روزهایی که میزان این تابش ها در آسمان کشورمان سطح خطرناکی می رسد، ترویج کنیم. این در حالی است که اکنون هیچ کدام از دستگاه های سنجش کیفیت هوا در ایران قادر به اندازه گیری میزان تابش اشعه های فرابنفش نیستند و اصولا تعداد اندکی از ایستگاه های سازمان هواشناسی یا دیگر مراکز دولتی کشور می توانند میزان تابش فرابنفش در آسمان را اندازه گیری کنند.