با «خورشید» خندیدم، گریستم و نگاه تیزبین مجید مجیدی را به معضل اجتماعی این روزها ستایش کردم. فیلم «خورشید» شکوه دوباره قصه گویی مجید مجیدی است که پس از سال ها برایم تازه شد. قصه در زمینه اجتماعی با دلالت های مستقیم و ضمنی نشانه هایی دارد و ما را در تعلیقی نگه می دارد که به راستی تفکربرانگیز است. کنش های فردی، رفتارهای انسانی بر اساس ساختار جامعه، همچنین نسبت نشانه های مکانی فیلم در فرآیند معناسازی متن مهم ترین مساله قصه فیلم محسوب می شوند. در این نوشتار هر چند کوتاه، برآنم نگاهی به برخی دلالت های مستقیم و ضمنی اثر و کنش های متقابل شخصیت در اجتماع داشته باشم.