(بدان ای سالک راه خدا!) مرد بزرگ روحش صاحب حماسه است، خواه برای خودش کار کرده باشد یا برای یک ملت و یا برای بشریت و انسانیت کار کرده باشد، و یا حتی بالاتر از انسانیت فکر کند و خودش را خدمتگزار هدف های کلی خلقت بداند، که اسم آن را «رضای خدا» می گذارد. بدین معنا که خداوند این خلقت را آفریده و برای آن یک مسیر و هدف کلی قرار داده است. این راه راه رضای خداست. مرد بزرگ کسی است که در روحش حماسه وجود داشته باشد. غیر از این نمی تواند باشد.(1)