من سه بار به خرمشهر رفته ام. بار اول در فروردین 1359 به دعوت دوستی، مدت کوتاهی در خرمشهر بودم و در همان مدت کوتاه با حال و هوای شهری عجیب آشنا شدم. شهری با هوای شرجی و بوی غلیظ دریا که تا اعماق وجودت نفوذ می کرد. با خیابان های پهن و پر از نخل های شاداب که گیسوان خود را در نسیم رها کرده بودند. ساختمان هایی کوتاه و با نماهایی اغلب روشن که در پرتو پرحرارت خورشید می درخشیدند و مردمانی با چهره ای آفتاب سوخته که با لهجه شیرینی حرف می زدند و شاد و سرخوش بودند. بار دوم در اردیبهشت سال 74، همراه جمعی از نویسندگان برای دیدار از مناطق جنگی اهواز، اندیمشک، سوسنگرد، شلمچه، هورالعظیم، آبادان و خرمشهر. در