در نقد ادبی و مطالعات فرهنگی، رویکرد پساانتقادی تلاشی است برای یافتن اشکال جدیدی از خواندن و تفسیر که فراتر از روش های نقد، نظریه انتقادی و نقد ایدئولوژیک است. این رویکرد توسط پل ریکور به عنوان «هرمنوتیک سوءظن» و به عنوان یک سبک «پارانویا» یا مشکوک خواندن توصیف شده است. (نوعی شناخت و درک متوازن میان «تفسیر» و «ادراک» است که بر بازنمایی عبارات صحه می گذارد.) 

خوانش پساانتقادی بیشتر بر تاثیر عواطف یا سایر ابعاد پدیدارشناختی و زیبایی شناسی تاکید دارد. لازم به ذکر است که نقد پسا انتقادی به تکرار رویکرد انتقادی نمی پردازد بلکه آن را ناکافی دانسته و در پی پاسخگویی به نقاط نادیده از منظر