«یه جایی خوندم که نویسنده ای گفته، داستان مثه یه خونه ایه که نویسنده خودشو توش زندانی می کنه و از پنجره هاش، هر چه می بینه می نویسه.»

 «برای چی خودشو زندانی می کنه؟»

 «برای اینکه اونو نبینن و مزاحم از کارش نشن.»

 «چرا مزاحم کارش بشن؟»

 «اسرارشونو فاش می کنه.»

 «با خلوت کردن خودش تو خونه؟»

«آره، به نظر من خونه نیست، یه جنگله که نویسنده توش می ره، یه حنگل پر از درخت و پر از چهچه پرنده ها و پر از گل ها و شکوفه ها، پر از خار و خسک ها و پر از پشه و مار و گزنده ها. آواز پرنده ها و عطر گل ها مستش می کنه و خار و خسک و گزنده ها تنشو آش ولاش می کنن.»

«خب؟»

 «هر کاری دلش می خواد می کنه و هر جا دلش می خواد می ره، تو جنگل خودشه.»

«جنگل خودش؟»

«آره، خودش با خودشه، صدا ها حواسشو پرت نمی کنه.» 

 «چه صدا هایی؟»

 «صدا هایی رو که از بیرون جنگل می آد و اسم اونو صدا می زنن.»

«اسم اونو صدا می زنن؟»

«آره، هرچه از زخم هاش خون بیشتر می ره، صدا ها بلندتر می شن.»

 «از جنگل هیچ بیرون نمی آد؟»

«چرا وقتی که اسمشو همه صدا می کنن.»

«بعدش چیکار می کنه؟»

«منتظر می مونه.»

«منتظر چی؟»

«منتظر اون، اون آخری. وقتی تاریک شه.»