«برادرکشی» یک تراژدی است که در فرهنگ و تاریخ و ادبیات بسیاری از ملت ها ردی از آن پیدا می شود. در ادبیات و تاریخ ایران هم کم نداریم تراژدی های این چنینی که خون برادری به تیغ برادرش به زمین ریخته و مادری میان خون پسر و تیغ پسر دیگرش دو داغ بر جگرش نشسته. در روزهای آغازین انقلاب اسلامی و تا پیش از این که شاخه های گل سرخ لوله تفنگ ها را مسدود کنند و مردم شعار «برادر ارتشی، چرا برادرکشی؟» سر بدهند، هر روز این تراژدی در خیابان های تهران و شهرهای دیگر تکرار می شد.

    قاب روبه رو عکسی است که عباس عطار از روزهای تظاهرات و مبارزات انقلاب اسلامی سال 57 برداشته است. عباس عطار از همکاران ایرانی مجموعه عکس مگنوم، قاب های درخشانی را از ایران در دوره های انقلاب و جنگ و همچنین دیگر وقایع در گوشه گوشه جهان ثبت کرده است. عطار در شرح این عکس نوشته:«معترضی کفش های رفیقش را که توسط ارتش کشته شده به دست گرفته و زاری می کند و سرباز با او جر و بحث می کند و می گوید یگانی که بر مردم آتش گشوده، یگان او نبوده است.»