هفته قبل و در جشنواره فیلم فجری که محل ایرادهای زیادی است بر برگزاری آن، دو نامدار اجتماع در آغوش هم رفتند برای ثانیه هایی؛ دو فردی که هر رفتار اجتماعی آنان می تواند برداشت های هنجار و ناهنجار داشته باشد. کمی بعد عادل فردوسی پور در چرایی این کار در دوران ویروس چینی گفته مدت ها بود که پرویز پرستویی را ندیده و در یک لحظه احساساتی شده. هر چند مجری از مدار خارج شده تلویزیون روز بعد عذر خواست ولی نکته ای در گفته های ایشان بود که بحث اصلی این کوتاه نوشته است. در «یک لحظه»، دنیا می تواند بر اساس تصمیم های لحظه ای و احساسی ما تغییر کند. اگر نتوانیم کنترلی بر نوع واکنش های خود داشته باشیم، یک لحظه تصمیم می گیریم، حرفی در مورد امری که احاطه بر آن نداریم بر زبان جاری کنیم و خویشتن و دیگران را سال ها درگیر همان یک لحظه کنیم یا در محاوره های رسمی و غیر رسمی از ادبیاتی استفاده کنیم که می تواند به نام ما ثبت شود؛ آن سان که وزیر محترم بهداشت گفتند به کوری چشم برخی اول واکسن را به خود و خانواده های مان تزریق می کنیم. خب این به کوری آن هم از زبان وزیر، به حتم بهداشت واژگانی ندارد. پس چه بهتر در یک لحظه های مان دقت بیشتری داشته باشیم و عنان دل شیدا به لب شیرین ندهیم؛ هم در گفتار و هم در کردار. نوشته داشت به پایان می رسید که خبر آمد نماینده سابق مجلس و مجری سابق برنامه سینمایی هفت و کارگردان سینما در اظهارنظر لحظه ای کل ماسک گذاشتن و رعایت پروتکل ها را زیر سوال بردند و دنبال تئوری توطئه می گردند. غافل از آنکه در جایی سخن بر زبان آوردند که ستاد کرونا گفته بود اگر رعایت نشود دستورهای بهداشتی، جشنواره فیلم فجر تعطیل خواهد شد. آنچه محل بحث است و به یادداشت می خورد همان دردسر یک لحظه حرف و سخن و کردار است که می تواند گریبانگیر همه شود. با این تفاوت که گفتار و کردارهای یک لحظه ای نامداران چون ویروس کرونا، موتاسیون زیادی دارد و هر آینه به شکلی در می آید و برداشت های زیادی از آن می شود. چه خوب است این بیت سعدی را پایان بخش یادداشت کنیم که: عام نادان پریشان روزگار/ به ز دانشمند ناپرهیزگار/ کان به نابینایی از راه اوفتاد/ وین دو چشمش بود و در چاه اوفتاد.