از دو ماه قبل به فکر یافتن مسیری بودم تا بشود در آن مسافتی 21 کیلومتری و ناهموار یا تریل را دوید. عین بچه یتیم ها، باید همه چیز را خودم دنبال می کردم. مربی خودم باشم، اسپانسر خودم باشم، خودم را تشویق کنم، به خودم برنامه تمرینی بدهم، مسیر پیمایش را مشخص کنم، پیشرفت و پسرفتم را بررسی کنم و دست به زمان بندی کارم بزنم. این مسائل و پیگیری از جهتی خوب است که مسوولیت همه چیز را به عهده خودم می گذارد. از جهتی بد است، چون فردگرایی مرا تقویت می کند. یکی از اهداف ارزنده دویدن، داشتن همراهان خوب است و پیوستن به جامعه ای متفاوت از اجتماعات قبلی. با این حال، دوست داشتم که این مسیر را حتما تنها بدوم. هنگامی