به گمانم ما دهه شصتی ها آخرین نفراتی بودیم که فعالیت حزبی به معنای کلاسیک را در ایران درک کردیم، آن هم در قواره تاریخ کار حزبی در ایران. پیش تر که هنوز فناوری های ارتباطاتی چنین فراگیر نشده بود، با یاران موافق، به وسیله تلفن های ثابت در سر چهارراهی یا جلو در مغازه ا ی برای ساعتی مشخص قرار می گذاشتیم و قدم زنان و صحبت کنان به محفل های سیاسی می رفتیم. بعضی جلسات هفتگی بود و بعضی ماهانه. در جلسات هفتگی کتابی دور هم می خواندیم. کسی که به آن حوزه مسلط تر بود، مدیریت بحث را به عهده می گرفت.  همانجا شیفته قلم حسین بشیریه شدم و سروش و شبستری را شناختم و بعدتر با نگاه آبراهامیان با تاریخ ایران آشنا