بنیاد شعر و ادبیات داستانی ایرانیان در خانه ای عاریتی در کوچه نوید نفس می کشید. ساختمانی قدیمی که دیوارهای آجری اش زیر شاخ و برگ درخت گل کاغذی، شاعرانه تر به نظر می رسید. می گفتند تازه «شعر» را به تکالیف بنیاد اضافه کرده اند. در همه سال های پیش از آن، مدیریت «ادبیات» مدیریتی جزیره ای بود و هر بخش از این بخت برگشته را موسسه ای و سلیقه ای اداره می کرد و صدالبته از گوشت قربانی ادبیات، هیچ عاید اهالی اش نمی شد. آن خانه اجاره ای چنان پررفت و آمد شده بود که به شکایت همسایگان پلمب شود. در آن روزها «سیدعباس صالحی» معاونت فرهنگی وقت بود و منصفانه اگر بخواهیم قضاوت کنیم هیچ برای خوش سرنوشتی بنیاد کم نگذاشته