پاسداشت امامان شیعه به ویژه واقعه کربلای امام حسین علیه السلام و برگزاری مناسبت های اربعین سالانه آن، جایگاه ویژه ای در نمادهای شیعی تاریخ معاصر ایران و خاورمیانه دارد. محور تکاپوها و به کارگیری ویژگی های اجتماعی این حرکت تاریخی هیچ گاه در مسیری سازنده تعریف نشده و در مسیر مقاصد تعیین شده ای به کار گرفته شده است. در نیم قرن گذشته بخش عمده ای از جنگ های منطقه خاورمیانه در قالب اختلاف های مذهبی و جغرافیای مرزی ساماندهی شده و سرنوشتی نامعلوم همراه با ویرانی های جبران ناپذیر از خود به یادگار می گذارد. برای به وجودآوری صلح و همزیستی میان عناصر مختلف اجتماعی، گفت وگو درباره رواداری و ضرورت گسترش نفوذ آن امری مهم به شمارمی رود؛ به ویژه آنکه اکنون در بیشتر کشورهای اسلامی تروریسم و تندروی و راندن و از میدان به درکردن همدیگر رواج دارد. بسیاری از صاحب نظران همچون عبدالله احمد یوسف، از اهالی قطیف عربستان و دانش آموخته حوزه های علوم انسانی در اروپا و آمریکا، در کتاب خود با نام «امام حسین و روش رواداری» به دنبال ارائه الگوهای عملی از روش زیست مسالمت آمیز این امام با محیط پیرامونی اش سخن به میان آورده و اصرار به ضمانت اجرائی آن برای شرایط ویرانگر کنونی دارد. 

دکتر حمدجعفر امیرمحلاتی با همه تجربه بلندمدتش در فعالیت های اسلامی دانشجویی خارج از کشور و با حضور مستمر در مذاکرات سیاسی ایران در دوره جنگ هشت ساله، همفکری خود را با این نویسنده در حمایت از ترجمه آن از سوی مرتضی رحیمی نژاد در بنیاد مجد شیراز ابراز کرده است. به اعتقاد وی ممکن است خواننده این سطور بپرسد این مباحث چه ربطی به امام حسین و ماجرای ایشان در 14 قرن پیش دارد؟ پاسخ این است که امام حسین پژوهی را برای دیروزمان لازم نداریم؛ سوال نسل حاضر این است که شناخت سیره امام حسین برای زیست در جهان معاصر چه کمکی به ما می کند؟ همین جهانی که پرخشونت است و هم خشونت پژوهان و هم مداراپژوهان هر روز از ابعاد تازه این مفاهیم پرده برمی افکنند. ایشان و همفکرانش سعی دارند آموزه های آن امام همام را در آینه برترین اندیشه ها برای ساختن جهانی عاری از خشونت ببینند و به کار بندند. به هرحال اینکه آیا امثال چنین رویاها یا خاستگاه های معنوی ذهنی در وضع کنونی تحقق پذیر خواهد شد، خود پرسشی است که صاحب نظران در پردازش این واقعیت جامانده اند.