«ای کاش نویسنده بودم و همه اینها را می توانستم بنویسم.» این جمله ای است که از خیلی آدم ها می شنویم. آنها قصه هایی در زندگی شان دارند که اگر نویسنده بودند حتما آنها را می نوشتند و حتما هم مردم از خواندن این همه تجربه متعجب می شدند.

اما فکر می کنید چند درصد این تجربیات بکر و ناب هستند؟ یا فکر می کنید کدام یک از این تجربیات را هر یک از ما پشت سر نگذاشته است؟ چقدر این تجربیات دراماتیک و عجیب خواهند بود؟ اصلا حالا که دارم این جملات را می نویسم یادم به یک ترانه عامیانه افتاد که در بچگی زیاد می شنیدم. ترانه ای که بدبختی و فلاکت از سر و رویش می بارید. شعر از این قرار است: «کبوتر بچه بودم مادرم مرد، مرا دادن به دایه دایه ام مرد، منو با شیر گاو آموخته کردند، ز بدبختی من گوساله هم مرد.»