می شود از یک دیدگاه تکراری به موضوع نگاه کرد، دیدگاهی که هانا آرنت آن را عادی سازی شر نامیده و حداقل فروش کتاب این نویسنده در کشور ما، نشان می دهد این موضوع مورد توجه جامعه ایران هم قرار گرفته اما شاید بدون آن که این موضوع را در بسته بندی فلسفی پیچید هم بتوان به آن اشاره داشت؛ موضوع چیست؟

این که چرا در تولیدات فرهنگی این روزها اشرار به قهرمان ها مبدل شده اند؟ و البته سوی دیگر ماجرا این که چرا جامعه شرورها را به عنوان یک الگوی قهرمان محور پذیرفته است؟ مقبولیت سریال یاغی ساخته محمد کارت که این روزها از شبکه نمایش خانگی در حال انتشار است با محوریت چند شرور خلافکار، باعث شده بسیاری حس همذات پنداری با این افراد داشته باشند. آنقدر که برخی از کاربران شبکه های اجتماعی برخی از جملات این افراد را دست به دست منتشر می کنند و آن طور که یکی از آنها مدعی شده، طی همین مدت کوتاه از انتشار سریال، دیده که تتوی «یاغی» میان جوانان به نوعی فراگیر شده است.

در این که چرا تولیدات فرهنگی به یکباره علاقه مند به جهان زیستی این افراد شده اند و در فاصله چند سال گذشته حضور این قشر در قامت قهرمان به این تولیدات راه یافته، پیش از این گفته شده است. همین چند هفته پیش گزارش صفحه سینمای جام جم به طور مفصل به این موضوع پرداخته اما سوال مهم مطرح در اینجا، معطوف به سمت دیگر این موضوع است؛ این که چرا در دوره کنونی غالب افکار عمومی حس همذات پنداری با این قشر می کند؟ در این که این تولیدات فرهنگی به نوعی پیشران این ذهنیت هستند، شکی نیست اما این موضوع وقتی مصداق های واقعی به خود می گیرد که به معنای نشانه هشدارآمیز است. مصداق واقعی آن در رابطه با سرقت از صندوق امانات بانک ملی هویدا بود، بی تعارف بگوییم که اگر اظهارنظرهای ثبت شده در فضای مجازی را به نوعی آینه اتفاقات واقعی جامعه بدانیم، باید بگوییم بخش قابل توجهی از این اظهارات به نوعی سمت شرور این ماجرا یعنی سارقان ایستاده بود! این در حالی است که بدانیم با هر عینکی به این ماجرا نگاه کنیم، نمی توانیم معتقد باشیم که به اشتباه در سمت نادرست این ماجرا ایستاده ایم.