مگر می شود بدون امید زندگی کرد؟ مگر می توان روزی را تصور کرد که هیچ نقطه روشنی در زندگی مان نبینیم؟ مسلما نه چون اگر به چنین وضعی دچار شویم یعنی امیدمان به آینده و فرا رسیدن روزهای بهتر را به کلی از دست داده ایم. زندگی هیچ وقت کامل و بدون نقص نیست و کاستی ها همیشه به گوشه ای از زندگی چسبیده اند. پس حالا که نقص ها زندگی را رها نمی کنند، ما بهتر است آنها را رها کنیم.

امید برای ادامه حیات بشر لازم است، چه بسا کسانی که اگر امید نداشتند و به دلیل آنچه دوستش داشتند نمی جنگیدند، دنیای انسان ها اکنون شکل دیگری داشت. البته زنده نگه داشتن امید هم کار آسانی نیست به خصوص زمانی که سختی ها پشت سر هم از راه می رسند. با این حال توصیه های کارشناسانه این است که با به کار بردن چند راهکار می توان فردی امیدوار بود. اول این که توانایی هایمان را باور کنیم، سپس در زندگی مان با کسانی معاشرت کنیم که اهل حمایت کردن و همدلی هستند. همچنین بکوشیم وقت مان را صرف اموری کنیم که دوست شان داریم و از آنها انرژی می گیریم. خلاصه سعی کنیم ذهن مان را از مسائل منفی به مسائل مثبت و مطلوب معطوف کنیم تا امید در دل مان کم کم جوانه بزند و به درختی بارور تبدیل شود.